Antigone van Jean Anouilh
Toen ik 18 jaar was, zag ik een uitvoering van het toneelstuk Antigone van Jean Anouilh.
Het toneelstuk gaat over onvrijheid: Creon, de koning van Thebe, moet Antigone, zijn aanstaande schoondochter van wie hij houdt, ter dood brengen. Tegen zijn bevel in heeft zij geprobeerd haar broers te begraven. Haar broers hebben gerebelleerd tegen de koning, zijn daarvoor ter dood gebracht en hun dode lichamen als voorbeeld buiten de muren van de stad gegooid. Maar het zijn haar broers: ‘s nachts is Antigone het paleis uitgeslopen om zand over hun lichamen te strooien. Ze wordt betrapt en er volgt een dialoog tussen haar en de koning, waarin hij haar probeert te overtuigen haar broers zo te laten liggen. Ze zijn het beide erover eens dat het strooien van zand slechts een symbolische daad is. Geen van beide denkt echt dat daarmee het eeuwige leven van de broers op het spel staat. De essentie van het gesprek daarentegen is dat Antigone Creon voorhoudt dat hij, de koning, tracht haar te sparen voor een leven dat niet vrij is. Hij moet haar immers ter dood moet veroordelen, terwijl hij dat niet wil. Daarom geeft zij de voorkeur aan de vrijheid en de dood, liever dan leven in onvrijheid.

Het stuk raakte me diep in mijn ziel en hart en ik had het doel voor mijn leven gevonden: mensen te helpen te ontsnappen aan de systemen die tot dit soort paradoxen en onmogelijkheden leiden. Te ontsnappen aan het moeten doorgaan in onmogelijke of onwenselijke situaties, omdat het niet anders lijkt te kunnen.
In mijn werk help ik mensen los te laten en te ontsnappen aan wat hen vasthoudt.

Mijn inspiratie ontleen ik aan de vreugde te zien wat er dan gebeurt:
de groei, de ontwikkeling, de nieuwe mogelijkheden, onvermoede talenten, nieuwe produkten, nieuwe verhoudingen.